Marlou had het als alleenstaande moeder met twee dochters niet makkelijk. Stress en geldzorgen waren dagelijkse kost. “Een rekening van de tandarts betaalde ik met geld dat bestemd was voor een ander doel. Zo vulde ik het ene gat op met het andere”, vertelt ze. Ook ging ze minder vaak naar de tandarts uit angst voor de kosten. “Hoewel ik gevoelig ben voor gaatjes, ging ik minder vaak naar de tandarts. En als ik dan toch ging en een gaatje had, dan liet ik het vullen zonder verdoving. Ik was dan best hard voor mezelf, maar zo bespaarde ik wel geld.”
"Als ik een gaatje had, dan liet ik het vullen zonder verdoving. Ik was dan best hard voor mezelf, maar zo bespaarde ik wel geld."
Door een huurachterstand die bij de gemeente bekend was, kwam de gemeente op tijd in beweging. Marlou: “Toen een vrouw van de gemeente voor de deur stond, stond ik eerst perplex. Ik dacht namelijk dat ik alles zelf kon oplossen. Ik wílde het ook zelf oplossen. Want, het was toch mijn eigen schuld.” Marlou vervolgt: “Ik snapte niet dat er nog meer mogelijk kon zijn. Ik dacht dat ik alleen maar extra kon gaan werken om meer te verdienen. Maar dan hield ik geen tijd over voor mijn kinderen.”
Een lokale adviseur die met De VoorzieningenWijzer werkt kwam langs en keek onder andere naar de zorgverzekering van Marlou. Zo kwam er rust en duidelijkheid. “Je krijgt jaarlijks wel een verzekeringspolis opgestuurd, maar de dekking verandert ieder jaar weer”, vertelt Marlou. “Je bent niet meer goed op de hoogte van wat er wel of niet verzekerd is. Ik ben wat dat betreft ook erg trouw: ik zit al jaren bij dezelfde zorgverzekeraar. Met de adviseur keek ik samen naar welke verzekering het beste bij me past.”
"Ik ben erg trouw: ik zit al jaren bij dezelfde zorgverzekeraar."
In het gesprek werd ook duidelijk dat Marlou recht heeft op het Jeugdfonds Cultuur & Sport. Marlou: “Mijn dochter wilde al lang op voetbal, maar dat kon niet vanwege de hoge kosten. Er was niet alleen te weinig geld voor contributie, maar ook voor kleding en schoenen.” Hoe ouder haar dochter werd, hoe meer ze ook de druk vanuit school voelde. “De één zit op hockey, de ander op turnen. Het doet dan pijn als je dochter niet kan sporten.”
"Het maakt me als moeder blij dat ik mijn dochter kan aanmoedigen op het voetbalveld. Je hebt minder zorgen, je slaapt lekkerder en je voelt je een beter mens."
Marlou raakt ontroerd als ze vertelt dat haar dochter nu kan voetballen. “Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe blij ik werd als moeder toen ik hoorde dat ze nu toch kon voetballen. Voor de één lijkt het heel simpel, maar voor mij is dat het niet. Ik vind het fantastisch om haar nu aan te moedigen op het voetbalveld. Dat maakt me als moeder enorm blij. Je hebt minder zorgen, je slaapt lekkerder en je voelt je een beter mens.”